اثر زیگارنیک

“بلوما وُلفونا زیگارنیک” (۱۹۰۰ تا ۱۹۸۸)، روانشناس و روانپزشک اهل شوروی، عضو مدرسه روانشناسی تجربی برلین و حلقه ویگوتسکی (Vygotsky Circle) بود. او حلقه ویگوتسکی را کشف کرد و پس از جنگ جهانی دوم، در تاسیس آسیب‌شناسی روانی تجربی به عنوان یک رشته جداگانه در اتحاد جماهیر شوروی مشارکت داشت. در دهه ۱۹۲۰، او مطالعه‌ای در مورد حافظه انجام داد که در آن حافظه را با تسک‌های ناتمام و خاتمه یافته مقایسه کرد. او دریافت که تسک‌های ناتمام، در مقایسه با خاتمه یافته‌ها، بهتر به خاطر خواهند ماند. این اثر هم‌اکنون به نام “اثر زیگارنیک” شناخته می‌شود. او بعدا در موسسه فعالیت‌های عصبی عالی شروع به کار کرد که در آنجا با تاثیر بزرگ بعدی زندگی خود یعنی “ویگوتسکی” ملاقات کرد و عضوی از حلقه دانشمندان وی شد. در همانجا بود که زیگارنیک، دپارتمان روانشناسی را تاسیس کرد. در آن زمان او جایزه یادبود لوین (Lewin memorial) را در سال ۱۹۸۳ برای تحقیقات روانشناسی خود دریافت کرد.